Επειδή

Επειδή ακόμα και οι αυλακές στου χρόνου τα σεντούκια,πιστοποιούν πως ρούφηξες κάθε σταγόνα της ζωής

επειδή τα χελιδόνια επιστρέφουν πάντα την άνοιξη,ακόμα κι αν εσύ τους έχεις χαλάσει τη φωλιά,

επειδή ακόμα κι αν τα δικά σου βήματα τα έχει σβήσει η άμμος,θα αποτυπωθούν ξανά ένα άλλο καλοκαίρι,

επειδή πίσω από τα σύννεφα παίζει κρυφτό ο ήλιος,

επειδή ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι μπορείς να δεις,φτάνει να έχεις τα φώτα της καρδιάς σου ανοιχτά,

επειδή κάποτε οι χειμώνες τελειώνουν και είναι κι εκείνες οι αλκυονίδες μέρες που σε ζεσταίνουν έστω και λίγο,

επειδή είναι και εκείνο το χέρι που είναι εκεί να σε σηκώσει όταν πέσεις,

επειδή είναι κι αυτή η φωνή που σου λέει πως για σενα θα είναι εκεί,ότι και να συμβεί,

επειδή το εγώ αποκτά υπόσταση δίπλα στο εσύ και γίνεται εμείς,

επειδή η πιο όμορφη λέξη στον κόσμο ξεκινά με το πρώτο γράμμα του αλφαβήτου και τελειώνει με το τελευταίο,

κι επειδή τα πιο όμορφα λόγια λέγονται χωρίς λόγια...χωρίς γιατί και επειδή...

Απόπειρα διατήρησης του Χ

Κάθομαι σε μια ερημική καφετέρια και χαζεύω τριγύρω

Ψυχή καμία. Μόνο το γκαρσόνι να περνά διακριτικά από πίσω μου για να δει τι κάνω εδώ παρέα με τον υπολογιστή μου. Διακριτική περιέργια θα έλεγα.

Σκέφτομαι πως εν τέλει υπάρχουν πολλοί λόγοι για να σχηματιστεί το Χ στο πρόσωπό σου. Να διατηρηθεί όμως;

Για να διατηρηθεί θέλει τέχνη. Τέχνη να μην περιπέσεις στην παγίδα της σοβαροφάνειας που σου πλασάρουν περιτυλιγμένη σε ιλλουστρασιόν περιτύλιγμα. Τέχνη να μην σε παρασύρει το Π του Πρέπει και το Ν του να. 

Θα έλεγα πως χρειάζεται ενίοτε ικανότητα εξισορροπιστή για να βαδίσεις πάνω στο τεντωμένο σκοινί που η ίδια η κοινωνία έχει απλώσει μπροστά σου και κρέμμεται εκεί ωσάν δαμόκλειος σπάθη, να ακολουθεί κάθε σου βήμα και να υποκινεί τον ρυθμό σου.

Να βγεις πρεπει και να τρέξεις μακριά από ό, τι σε θλίβει και σε συνθλίβει. 

Να λύσεις τα πανιά και να ξανοιχτείς στον ούριο άνεμο που σου ξεμπλέκει τα μαλλιά.

Να αφεθείς στο άγγιγμά του, που σου ξυπνά πρωτόγνωρα συναισθήματα

Να γελάσεις με την ψυχή σου, όπως όταν ήσουν μικρό παιδί και στεκόσουνα με καμάρι μπροστά στην τούρτα γενεθλίων, έτοιμο να σβήσει τα κεράκια και να καταχειροκροτηθεί από το πλήθος, γιατί τα κατάφερε.

Να θυμηθείς ξανά να ενθουσιάζεσαι με μικρά πράγματα. Ένα χάδι, ένα φιλί, μια σοκολάτα, ένα φεγγαράκι μου λαμπρό και μια άσπρη ποδιά μπροστά σου, για να μην λερωθείς καθώς τρως.

Προπάντων να μάθεις να αφουγκράζεσαι.Όχι να ακούς. Να αφουγκράζεσαι. Να βυθομετράς τα ενδότερα σου και ας μην ξέρεις καλό κολύμπι.Κι ας φοβάσαι πως δεν ξέρεις τα μονοπάτια και ίσως χαθείς.

Κάπου εκεί θα δεις ξανά το Χ να σχηματίζεται στο πρόσωπό σου...ξανά και ξανά...μέχρι να σου γίνει δεύτερη φύση...σάρκα της σάρκας σου και ψυχή της ψυχής σου!!!

απαγόρευσις αισθημάτων

Στην αρχή σου είπαν να μην συνωστίζεσαι.

Τώρα σου λένε να μην συγχρωτίζεσαι.

Η αφή ως απαγορευτικό είδος.

Η δε αίσθησις αμάρτημα θανατηφόρο.

Δεν χαιρετάς, δεν ακουμπάς, δεν νιώθεις.

Παύεις να υπάρχεις μέσα από τους άλλους.

Τώρα είσαι εσύ και ο εαυτός σου.

Πόση δόση του εγώ του αντέχει άραγε ο άνθρωπος;

Ανοίγεις την πόρτα να αφουγκραστείς τη ζωή.

Κλείσε τώρα σου λένε.

Ο θάνατος  είναι έξω και καραδοκεί.

Μόνο που έξω ειναι και η ζωή κρυμμένη πίσω από κάτι θάμνους,

περιμένει το σινιάλο για να βγει ξανά στο σεριάνι.

Aνοίγεις το παράθυρο.

Εξω μυρίζει Ανοιξη.

Θα ναι η ζωή που έρχεται να σε βρει!

Σε αναμονή αισθημάτων η ψυχή....

Χρόνος- άχρονος

Eξω λυσσομανά. Λες και κραυγάζει η γη από τα έγκατά της. Φωνάζει να την αφουγκραστούμε και να εγκύψουμε πάνω της αφήνοντας το απαλό μας χάδι. Αρκετά την πονέσαμε εδώ και αιώνες. Μέσα στο σπίτι με μια κούπα καφέ και ένα βιβλίο στο χέρι προσπαθώ να βάλω νέους στόχους για τη νέα χρονιά που μόλις μας υποδέχτηκε ή τον υποδεκτήκαμε. Αφήνω κατά μέρους το στυλό και σκέφτομαι πως ο χρόνος είναι άχρονος. Ό,τι στόχους και να βάλω πάντοτε θα μου τους ανατρέπει. Θα τους γκρεμοτσακίζει για να με κάνει να σέβομαι την κάθε ώρα, το κάθε λεπτό, υπογραμμίζοντάς μου την θνητότητα της ύπαρξης μου. Ετσι έμαθα να αφήνομαι στο δημεγέρτη χρόνο. Να αφήνομαι και να απολαμβάνω κάθε στιγμή και ό,τι αυτή ήρθε να μου μάθει και να με διδάξει...εντομεταξύ έξω συνεχίζει να βρέχει και γω αφήνω ό,τι κάνω και βγαίνω στη βροχή. Εσύ; Θα μείνεις να χαζεύεις το χαζοκούτι στον καναπέ σκοτώνοντας δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, χρόνια;

Μemorandum

Σήμερα έγινα νονά! όχι παιδιού...από αυτά είχα την τύχη να είμαι εις διπλούν...νονά ενός καινούργιου ιστολογίου που το βάφτισα memorandum...λέξη λατινική που σημαίνει υπόμνημα, μνημόνιο..λέξη που παραπέμπει στη μνήμη. Σε αυτό το τόσο δυνατό όπλο που κατέχει η ανθρώπινη οντότητα και την κάνει τόσο ξεχωριστή. Συνήθιζα πάντα να λέω πως είμαστε οι μνήμες μας. Μνήμη. Λήθη ή λησμονιά. Η πρώτη λέξη με συνεπαίρνει. Η δεύτερη με φοβίζει. Πάντα με φόβιζε. Τώρα τελευταία συνειδητοποίησα πως πρέπει να συμφιλιωθώ μαζί της. Η λήθη είναι φυσιολογική επεξεργασία και πολλές φορές σε αποσυντονίζει...όμως πρέπει να τη δεκτείς ως φυσιολογικό επακόλουθο των χρόνων που κουβαλάς στις πλάτες. Χρειάζεται να ξεχνάς. Πρέπει να ξεχνάς. Τι ακριβώς; οτιδήποτε σε κρατά εγκλωβισμένο στους φόβους και τις φοβίες σου. Την κακία των ανθρώπων. Όσους σε κρατούν αιχμάλωτο με τα στερεότυπά τους. Από την άλλη αξίζει να θυμάσαι κάθε μέρα τη θνητότητα της ύπαρξης σου και να χαμογελάς κάθε πρωί στον καθρέφτη που σου χαμογελά και αυτός και σε καλέι να ρουφήξεις κάθε σταγόνα ζωής. Να θυμάσαι τους ανθρώπους που σε κάνουν να βγάζεις προς τα έξω τον καλύτερο σου εαυτό. Να κρατάς για πάντα στη μνήμη σου πως τώρα είναι η στιγμή να κάνεις αυτό που αγαπάς, να πεις σε αγαπώ, σε ευχαριστώ, σε χρειάζομαι!!!