Σήμερα έγινα νονά! όχι παιδιού...από αυτά είχα την τύχη να είμαι εις διπλούν...νονά ενός καινούργιου ιστολογίου που το βάφτισα memorandum...λέξη λατινική που σημαίνει υπόμνημα, μνημόνιο..λέξη που παραπέμπει στη μνήμη. Σε αυτό το τόσο δυνατό όπλο που κατέχει η ανθρώπινη οντότητα και την κάνει τόσο ξεχωριστή. Συνήθιζα πάντα να λέω πως είμαστε οι μνήμες μας. Μνήμη. Λήθη ή λησμονιά. Η πρώτη λέξη με συνεπαίρνει. Η δεύτερη με φοβίζει. Πάντα με φόβιζε. Τώρα τελευταία συνειδητοποίησα πως πρέπει να συμφιλιωθώ μαζί της. Η λήθη είναι φυσιολογική επεξεργασία και πολλές φορές σε αποσυντονίζει...όμως πρέπει να τη δεκτείς ως φυσιολογικό επακόλουθο των χρόνων που κουβαλάς στις πλάτες. Χρειάζεται να ξεχνάς. Πρέπει να ξεχνάς. Τι ακριβώς; οτιδήποτε σε κρατά εγκλωβισμένο στους φόβους και τις φοβίες σου. Την κακία των ανθρώπων. Όσους σε κρατούν αιχμάλωτο με τα στερεότυπά τους. Από την άλλη αξίζει να θυμάσαι κάθε μέρα τη θνητότητα της ύπαρξης σου και να χαμογελάς κάθε πρωί στον καθρέφτη που σου χαμογελά και αυτός και σε καλέι να ρουφήξεις κάθε σταγόνα ζωής. Να θυμάσαι τους ανθρώπους που σε κάνουν να βγάζεις προς τα έξω τον καλύτερο σου εαυτό. Να κρατάς για πάντα στη μνήμη σου πως τώρα είναι η στιγμή να κάνεις αυτό που αγαπάς, να πεις σε αγαπώ, σε ευχαριστώ, σε χρειάζομαι!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου