Eξω λυσσομανά. Λες και κραυγάζει η γη από τα έγκατά της. Φωνάζει να την αφουγκραστούμε και να εγκύψουμε πάνω της αφήνοντας το απαλό μας χάδι. Αρκετά την πονέσαμε εδώ και αιώνες. Μέσα στο σπίτι με μια κούπα καφέ και ένα βιβλίο στο χέρι προσπαθώ να βάλω νέους στόχους για τη νέα χρονιά που μόλις μας υποδέχτηκε ή τον υποδεκτήκαμε. Αφήνω κατά μέρους το στυλό και σκέφτομαι πως ο χρόνος είναι άχρονος. Ό,τι στόχους και να βάλω πάντοτε θα μου τους ανατρέπει. Θα τους γκρεμοτσακίζει για να με κάνει να σέβομαι την κάθε ώρα, το κάθε λεπτό, υπογραμμίζοντάς μου την θνητότητα της ύπαρξης μου. Ετσι έμαθα να αφήνομαι στο δημεγέρτη χρόνο. Να αφήνομαι και να απολαμβάνω κάθε στιγμή και ό,τι αυτή ήρθε να μου μάθει και να με διδάξει...εντομεταξύ έξω συνεχίζει να βρέχει και γω αφήνω ό,τι κάνω και βγαίνω στη βροχή. Εσύ; Θα μείνεις να χαζεύεις το χαζοκούτι στον καναπέ σκοτώνοντας δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, χρόνια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου